Pazar… Pazar…
Eserleri yaklaşık kırk dile çevrilerek yayınlanan, Nobel Edebiyat Ödülüne aday gösterilen ilk Türk yazarı, Anadolu efsaneleri ve masalarını dünyaya tanıtan büyük usta Yaşar Kemal’i dün kaybettik. Ona olan saygımız çok büyük, yerini doldurmak çok zor… Mekanı Cennet olsun…
Ailemiz açısından Yaşar Kemal’in bizdeki yeri çok değerli, çünkü babamın gençlik arkadaşıydı ve dostlukları babamın vefatına dek kesintisiz sürdü…
Babam İstanbul Üniversitesi Tıp Fakültesine başladığı yıllarda, çevresini, kültürünü genişletmek amacıyla ve edebiyatı çok sevdiği için, Osmanbey’de ailece oturdukları evden ayrılarak, Şişli’de Şair Ercüment Behzat’ın apartmanındaki bir daireye kiracı olarak yerleşir. Genç bir Tıbbiyeli olarak, Ercüment Behzat ve eşi Muattar Hanım onu çok severler ve sıkça evlerinde kurulan “Edebiyatçılar Sofrası”na davet ederler.
Bu sofralarda kimler yoktu ki; Ercüment Behzat, Yaşar Kemal, Orhan Veli, Adnan Veli, Ümit Yaşar Oğuzcan bunlardan sadece birkaçıydı. Arada ressamlar, tiyatrocular ve daha bir çok sanatçı bu sofralara katılırdı. Sohbetler koyu, keyifli, genellikle edebiyat ve sanat üzerine olurdu.
Babam yıllar sonra bile gençliğinde değerli edebiyatçılarla yaşadığı o güzel günleri ve onlarla olan sohbetlerden bazı kesitleri bizlere anlatırdı. Çok sonraları kardeşlerimle birlikte bu büyük ustaların bazılarını tanıma şansımız da oldu.
Dün Yaşar Kemal’in vefat haberini alınca, babamdan bana kalan ve yıllardır kütüphanemde sakladığım üç kitabını çıkarttım ve tekrar sayfalarını karıştırdım. Daha önce pek dikkatimi çekmemiş, ama “Demirciler Çarşısı Cinayeti” romanının kapak fotoğrafını büyük fotoğraf sanatçımız Ara Güler’in çekmiş olduğunu gördüm.
Yaşar Kemal’in 1974 ve 1975 yıllarında babamın adına imzaladığı bu romanların sayfaları biraz sararmış, ama kitapları karıştırdıkça, gençliklerinde yapmış oldukları sohbetlerin renklerini görür gibiyim…
Bu büyük şair ve yazarları Türk edebiyatına yaptıkları katkılarından dolayı rahmet ve minnetle anıyorum.
İyi Pazarlar…
2015/59
