Pazar… Pazar…
Bugün “Anneler Günü”, bizler için en değerli insanlar olan annelerimizi bir kez daha hatırlamamız gereken bir gün. “Aman canım, bunlar hediye aldırmak için uydurulmuş günler, bir şey almanıza gerek yok, aramanız bile yeter…” derken, içinde belki hediye değil, ama sevgi dolu sözcükler, içtenlikle sarılmamızı bekleyen, o cefakâr annelerimizi hatırlamamak olur mu? Tabii ki, hergün annesini hatırlayan, gönlünü alanlar olduğu gibi, annelerinden uzakta olanlar, annelerini kaybetmiş olanlar veya anneleri ile belki de sudan nedenlerden dolayı küsmüş olanlar olabilir…. İşte, böylesi bir gün, onları anmak veya sarılmak, gözlerindeki mutluluğu görmek isteyenler için bir fırsat…
Bir de çeşitle nedenlerden dolayı anne olamamış kadınlar veya çocuklarını kaybetmiş anneler var, böyle günlerde onları düşünmeden edemem… Kabul ederler mi bilemiyorum, ama yüreğinde anne sevgisi taşıyan anne olmuş veya olamamış tüm kadınların bu özel günlerini kutluyorum. Biyolojik anne olmasalar bile, ülkemizde sevgiye veya bakıma muhtaç onca çocuk varken, içlerinden birini “Manevi evlat” edinmelerini, yanlarına alamasalar bile, onların yanlarında olduklarını belirtecek ilgiyi, sevgiyi ve desteği verebilirler. Bunun için uzağa gitmeye de gerek yok; çok çok yakınlarımızda “Çocuk Esirgeme Kurumu” gibi kurumlar bulunmaktadır. Ancak çok önemli olduğunu düşündüğüm bir konuyu dile getirmek isterim. Olur da böyle bir kurumu ziyaret eder, ihtiyacı olan bir çocuğa sahip çıkmak ve destek olmak isterseniz, öncesinde çok iyi düşünüp, karar vermelisiniz, çünkü göstereceğiniz ilgi sürekli olmalıdır. Bir süre sonra bu sorumluluktan sıkılıp, ya da zaman bulamayıp, sürdürmediğinizde o küçük yükeklerde buruk acılar yaşatma riskiniz bulunmaktadır.
Bu özel günde yazımı daha önce de yayınladığım ve çok anlamlı bulduğum Nâzım Hikmet’in bir şiiri ile bitirmek istiyorum:
ANNEN
Sen bir avuç bebektin
Kimdi süt veren sana,
Hastalandın ölecektin
Kim kanat gerdi sana?
Senin minik başını
Avuçlarına alıp
Gece uykusuz kalıp
Kucağında kim salladı
Ağladın, seninle kim ağladı
Annen!
Sana ilk adımını attıran kimdir
Konuşmayı öğretti sana bir bir
Annen!
Sen şimdi giderken okula
Sefertasını kim hazırlar?
Kim bakar arkandan yola?
Sende en çok kimin hakkı var
Kimdir seni en çok seven
Annen!
Dünyayı hiç değilse bir günlüğüne
allı pullu bir balon gibi verelim oynasınlar
oynasınlar türküler söyleyerek yıldızların arasında
dünyayı çocuklara verelim
kocaman bir elma gibi verelim sıcacık bir ekmek somunu
gibi
hiç değilse bir günlüğüne doysunlar
dünyayı çocuklara verelim
bir günlük de olsa öğrensin dünya arkadaşlığı
çocuklar dünyayı alacak elimizden
ölümsüz ağaçlar dikecekler
Nâzım Hikmet
İyi Pazarlar
2017/174
